15 jan Burn Out: Een taboe in Nederland, maar hier zo mooi beschreven!

Mijn lieve vriendin Sanne van der Eerden is schrijfster en wat ben ik trots op haar, maar nu heeft ze toch echt wel een probleem en die gaat ze met jullie delen in een gastblog:

Het monster dat een burn out heet

Deel 1

Ik werk in de horeca. Ik ben bedrijfsleidster in een luxe restaurant. Niet dat dat laatste er echt iets
toe doet. Want een functie is ook maar gewoon een stempel. Het hele leven ben je bezig met
ontwikkelen en groeien. Groeien naar iets wat bij jou past. Of echt helemaal jouw ding is of hoort te
zijn. Hoe meer je erover vertelt en er in gelooft, hoe meer het daadwerkelijk ook iets wordt wat
helemaal jouw ding zou moeten zijn. Hoe meer je het aanneemt, en er uiteindelijk zelf in gaat
geloven.

Goed, dat terzijde. Je bent er zelf ook nog. En ik neem aan dat jij en ik uiteindelijk hetzelfde zijn als
het aankomt op het hoofd en het lichaam. Het maakt niet uit wat je kiest. Zolang je je er maar
gelukkig bij voelt. Lekker cliché he? Maar echt mensen, uiteindelijk zijn de meest clichés ( ik zeg
meeste maar bedoel misschien wel alle ) waar. Leven we uiteindelijk niet allemaal ergens naar toe?
Streven we niet allemaal een bepaald doel na. Soms zonder dat we dat doel echt begrijpen. Soms
ook omdat we dat doel echt willen bereiken.

Mijn studietijd.

Ik was zo’n persoon waar de laatste twee allebei niet op slaan. Ik wist niet wat ik moest doen. Het
was me niet ingefluisterd en ik had zelf ook niet een helder beeld van wat ik wilde. Ik was iemand die
stinkend zijn best deed op middelbare school en daarna koos voor een vervolg opleiding in de
horeca. Ik begon met werkend leren. Wat inhield dat ik vier dagen werkte en één dag naar school
ging. Ik was zestien toen ik daarmee begon en ik kan uit ervaring spreken: je wordt er snel volwassen
door. Doordat je gelijk in de ‘grote mensen wereld’ terecht komt. Je had geen tijd om uit te gaan
omdat je moest werken.

Het monster.

Terwijl mijn vrienden studeerde kwam ik in een wereld waar alles draaide om verantwoordelijkheid. Nu ben ik zeventwintig en vraag ik me vaak af of dat de juiste keuze is geweest. Heb ik dan niet heel veel gemist? Ja, een aantal dingen wel natuurlijk. Daarvoor in de plaats had ik uiteindelijk op mijn twintigste een baan als leidinggevende te pakken en op mijn eenentwintigste was ik floormanager. En dat vertel ik niet om van de daken te schreeuwen hoe goed dat allemaal wel niet was van mij. Dat is om een beeld te geven dat wat je ook doet; gestudeerd hebt of niet; het geen ene zak uitmaakt hoe je nou uiteindelijk terecht komt. Of beter gezegd; hoe je
alsnog in de klauwen valt van een monster kunt vallen. Een monster dat sluipend je leven
binnenkomt. Vervolgens in je hoofd gaat zitten en daarna in je lichaam. Opeens is het overduidelijk
aanwezig. Het is er en heeft zijn plek gevonden. Het gaat niet weg en beheerst je leven. Je kan er heel
lang mee doorlopen heb ik geleerd.

Hulpmiddelen.

Weetje, we zijn allemaal mensen. We zijn nou eenmaal gemaakt om te leren, presteren en
produceren. Er zijn al duizend boeken geschreven door psychologen over hoe wij het als mens nou
het beste kunnen aanpakken. En die boeken wil ik niet afvallen. Want elk persoon, elk mens heeft
behoefte aan een houvast en een hulpmiddel. En die boeken kunnen in bepaalde situaties absoluut
een steun bieden. Maar…. Er is altijd een maar. Het bestaan van die boeken ken je niet als je je al in
die situatie bevindt. Het bestaan van die boeken kende je ook niet toen het monster al langzaam zijn
plekjes innam in je lichaam. Ook daar valt weer wat voor te zeggen want in sommige situaties kan je
het heel misschien al voor zijn. In mijn situatie had ik het achteraf ook al deels voor kunnen zijn.
Maar ik had nooit die boeken gelezen. Dat doe je pas als je in dat dal terecht komt. Dat dal waarin je
jezelf niet iets aan wil doen. En waarin je nog steeds van je familie en vrienden houdt. Waarin je
jezelf niet perse verafschuwt maar gewoon domweg geen energie meer over hebt in je lijf.

En door……..

Ik was aan het werk. Met veel moeite maar dat zei ik natuurlijk niet tegen mijn baas. En ik hoor
mensen nu denken. Waarom natuurlijk niet? Omdat ik mezelf niet als zwak wilde laten zien. Zwak
zijn is niet voor iemand zoals ik. Zwak zijn is als mensen echt doodziek zijn en daar niks aan kunnen
doen of zwaar verslaafd zijn. Ook dat is eigenlijk niet eens zwak, dat is iets wat je overkomt. Maar dat
is een heel ander onderwerp. In ieder geval was ik aan het werk. Natuurlijk ging het niet van de een
op de andere dag. Ik merkte steeds meer dat mijn emotie hoog zat. Ik had niet meer de energie die ik
daarvoor had. Ik kreeg buikklachten, was kortademig en was extreem vermoeid. Ik moest mezelf
naar werk slepen. Als ik er dan was stuurde ik mijn partner al een bericht dat ik niet wist hoe ik het
vol moest houden. Best gek he? Dat je dat niet tegen je werkgever zegt.

Die specifieke dag.

Het was zomer en warm die dag. Ik startte de zaak op en de eerste gasten voor de lunch kwamen al binnendruppelen. Normaal had ik daar geen moeite mee maar nu wilde ik ze het liefst weg hebben of dat ze überhaupt nooit gekomen waren. Ik begroette ze zoals altijd als een gastvrouw en wees ze op hun tafel buiten op het terras. Ik liep naar buiten om hun bestelling op te nemen en voelde dat mijn hele lichaam trilde en ik
duizelig werd. Ze waren ontzettend vrolijk en riepen wat ze wilde drinken. Ik liep trillend naar binnen
en vroeg mezelf voor de zoveelste keer af wat er in godsnaam met me aan de hand was. Ik voelde
mijn ogen prikken door de tranen die ik wegslikte. Ik verbeet mezelf en maakte de bestelde drankjes.
Met moeite liep ik met mijn dienblad naar buiten Ik was gefocust op ‘doe gewoon normaal dan komt
het zo allemaal goed’. Dat was niet zo. De drankjes heb ik nog enigszins normaal af kunnen leveren.
Daarna stortte ik in.

Klaar! Punt!

Dat instorten klinkt ontzettend dramatisch en ik vind dat nog steeds moeilijk om
te zeggen. Maar zo was het wel. Ik kon gewoon niet meer normaal functioneren. Mijn lichaam liet me
in de steek. Mijn baas kwam gelukkig gelijk en nam mijn dienst over. Ik was overstuur en jankte maar
hij zei: ‘Het komt wel goed.’ Ergens was ik ontzettend opgelucht dat ik dit gevecht met mijn lichaam
even los kon laten. En dat mijn baas mij daar de ruimte voor gaf. Het duurde niet lang voordat dat die
opluchting plaats maakte voor schuld gevoel. Schuldgevoel tegenover mijn baas en mijn hele team. Ik
heb thuis ontzettend gejankt. Gejankt om het feit dat ik me zo hulpeloos en machteloos voelde
tegenover mijn team. Ik voelde me ontzettend zwak, zielig maar bovenal gefrustreerd. Omdat ik niet
begreep waarom mijn lichaam zo raar deed.

Achteraf.

Achteraf was dat monster er natuurlijk niet in die laatste paar maanden, maar het al langer zijn plekjes in mijn lichaam aan het innemen. Ik ging naar de huisarts en mijn psycholoog. Er werden bloedtesten afgenomen en zelfs een long foto. Ik wilde er niet aan geloven. Aan die twee klote woorden. Toch kon ik er niet omheen. Alle testen waren goed. Dus was de uitslag van de artsen dat wat ik eigenlijk niet wilde horen: BURN OUT.

Sanne van der Eerden is schrijfster en haar boeken zijn o.a Duizend Gevoelens en Blind. Zeer zeker de moeite waard om te lezen!