WAF?

Wat als mijn hond kon praten? Ik kruip even in de huid van mijn lieverd en neem jullie mee in the brain van mijn hond.

Mijn hond is helaas al oud, 11 jaar. Ik hoop dat hij nog even meegaat, want hij is mijn beste vriend, mijn kindje, mijn allesje. Hij was er voor mij toen het slecht met mij ging. Hij is de liefste hond van de wereld en ik hoop van ganse harte dat hij het fijn heeft bij mij. Ik zal altijd er voor je zijn mijn schat. Ik hou van je! Maar nu kruip ik even in zijn huid. Wat zou hij zeggen en denken?

Ik moet even het vuil in de kliko gooien en kom na 1 minuut weer binnen:

Mijn hond: “Ohhhhh, Gelukkig!! Je bent er weer! Ik dacht dat jij mij voor altijd had verlaten en nooit meer terug zou komen! Wat ben ik blij om jouw te zien! (is door het dolle) Oh, mag ik niet springen? Maar, ik ben zoooooo blij jouw weer te zien!!! Nee hoor, ik ben niet hyper! Oke, dan laat ik wel even mijn bal zien, nee, toch mijn botje, oh, wacht ik heb ook nog een flostouw, nee, toch mijn bal! Mooi he!! Zullen we spelen, of aaien, of wandelen, of eten of, of, of…….”.

Ik zit te eten op de bank:

Mijn hond: “Mama, ik wil dat ook! Dat ruikt zoooooo lekker! Wacht, ik ga even voor je zitten, zodat je mij goed kan zien. Niet? Hmmmm, oke, dan ga ik even heel zielig kijken! Helpt dat? Verdomme, ook niet. Kom ik gewoon dichterbij. Oh, ik mag mijn neus niet in jouw vlees duwen?! Wat nu? Ga ik jouw maar aanstaren, net zo lang tot je wat laat vallen. Wacht, ik kan het vlees natuurlijk ook hypnotiseren zodat het van je bord af valt!!”

Ik zit een zielige film te kijken en moet huilen:

Mijn hond: “Oh, fuck, het is weer zo ver. Mama is verdrietig. Ik doe net of ik slaap (houdt stijf zijn ogen dicht). Oh shit, ze roept mij. Nee, ik slaap. Even kijken of ze naar mij kijkt (1 oog gaat iets open). Shit, ze heeft het door dat ik wakker ben! Wat nu? Gewoon stug blijven volhouden dat ik nog slaap. Ze staat op! Ze komt naar mij toe! Neeeeeeeeee, ja hoor, ik ben de lul. Nou ja, hier lief vrouwtje, krijg je een dikke kus van mij (lebber!). Zo weer goed?”

Ik loop met mijn hond buiten:

Mijn hond: “Oh, mama, wat ruikt dit grassprietje lekker!! Deze ook!! Wacht, even hier ruiken, want hier heeft een heeeeel mooi vrouwtje gezeten! Wat ruikt dat lekkkkkeeee……….(is in trance)……… Huh, zei je wat? Oh, ik moet verder. Hey hallo Montana, wat ben je klein, ja hoor, je mag wel even aan mijn pielemans ruiken, zelf net al even gewassen hoor. Sorry, maar ik moet weer verder. Even wachten hoor mama (blijft abrupt stilstaan). Hier ruik ik een een andere hond. Even mijn geurtje achterlaten. Mama, ik moet poepen. Let jij even op? O, dat lucht op! Even het luchtje verspreiden (maait het gras om met zijn achterpoten). Zo, ook weer gebeurd, hoeft de groenvoorziening ook niet meer te komen! He, daar komt Pollie aan, die is altijd blij om mij te zien. Even haar begroeten (neemt een spurt). Oh, sorry, trek ik je bijna omver.”

Ik geef mijn hond een botje en ik krijg visite:

Mijn hond: Wauw, wat ben ik hier blij mee! Wat is hij lekker!! Ooohhh, ik ben helemaal door het dolle! De bel? Wie is dat? Wie? (rent als een bezetene naar de deur) Hai hai, kijk eens wat ik heb! Een botje! Gekregen van mijn vrouwtje. Wacht ik zal hem even goed showen!! Kun je hem zo goed zien? Nee? En zo? Draai ik toch gewoon weer even een rondje. Nu gezien? Goed, dan ga ik nu lekker kluiven!”

Herkenbaar?