22 apr OCPS: Hoe gaat het nu ECHT met mij?

De ham-vraag!

Zoals jullie misschien wel eerder hebben kunnen lezen, heb ik een Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis (OCPS) met Borderline trekken en een depressie. Ik ben er voor in therapie geweest voor bijna 5 jaar lang. Dat heeft mij goed gedaan, maar soms steekt helaas die depressie weer zijn kwade kop op. Dan heb ik een opfriscursus nodig, zoals ik dat zelf noem. Maar hoe komt het toch dat het steeds weer terug komt? Wat kun je ertegen doen? En hoe ga je ermee om?

Wat heeft de OCPS getriggerd?

Vanaf eind oktober 2017 is er veel gebeurt in mijn leven: Eind oktober heeft mijn schoonvader een spoed openhartoperatie ondergaan en was het kantje boort. Hij knapte op, maar toen kreeg hij in een paar dagen tijd ongeveer 100 hartstilstanden. Ja, je leest het goed: 100. Ik heb echt geen foutje gemaakt door er een 0 te veel achter te zetten. Een enorme onzeker tijd voor mijn vriend en de rest van de familie. Ik zette mezelf in de zorgmodus en ging op de automatische piloot verder. Alles moest even wijken. Na 7 weken kwam hij eindelijk weer thuis en moesten wij voor hem zorgen. Een zware en moeilijke tijd dus. Toen ik eindelijk dacht dat de rust was wedergekeerd, kreeg ik het bericht eind februari dat mijn moeder een hersentumor had. Ach, kan er ook nog wel bij. Ik liep toch nog op de automatische piloot.

Alles wordt te veel.

Ja, en dan is die spreekwoordelijke emmer toch echt overgelopen. Hoe merkte ik dat? Het sluipt erin, je merkt het pas als het eigenlijk al te laat is. Het begon met huilbuien. Uit het niets kwamen ze opzetten. Ik had toen eigenlijk al aan de bel moeten trekken, maar ik was totaal niet met mezelf bezig. Eerst zorgen voor andere. Toen kwamen de onzekerheden. Gedachten als: “ik ben niet goed genoeg”, “ik ben een last voor andere”, “ik ben geen goede vriendin”, “iedereen is boos op mij”, “ik ben het niet waard om vrienden te hebben” en “ik ben het niet waard om van gehouden te worden” kwamen met regelmaat voorbij. Het beïnvloede mijn humeur en alles eromheen. Ik werd bang, voelde mij intens eenzaam en twijfelde aan alles. En toen was het hek van de dam.

Voor mij is het waarheid!

Als ik mijn vriend of moeder aan de telefoon had zeiden zij allebei dat het niet waar was wat ik dacht. Ik was een lieve meid en ze zijn trots op mij, maar voor mij zijn mijn gedachten echt de waarheid, wat andere ook zeggen. Ik BEN een last, ik BEN niet goed genoeg, ik BEN dik, ik BEN geen goed mens. Wat mensen ook zeggen, dat is dan echt op dat moment de waarheid. Ik snap maar al te goed dat dit enorm frustrerend is voor mijn naaste. Zij weten op een gegeven moment ook niet meer wat te doen en daar heb ik dan ook weer zo mijn gedachten over: “zie je nou wel, ik ben een last!”.

Ik weet het, ik maak het mezelf alleen maar moeilijk!

Ja, dat weet ik heus wel, maar het lukt mij gewoon niet om anders te denken en reële gedachten te hebben. Wqat is eigenlijk nog reëel? Ik weet het ook niet meer, daarom heb ik besloten om WEER in therapie te gaan. Weer een faalpunt, weer een terugslag, maar ik moet. Ik wil dit niet meer, want ik kan niet eens meer genieten van de leuke en mooie dingen om mij heen. Ik wil hier wat aan doen en weer proberen te genieten. Vanaf mijn 18 bestaat mijn leven al uit therapie en ik dacht dat ik er klaar mee was, maar ik moet beseffen dat dit altijd een onderdeel van mijn leven zal blijven en dat ik het moet accepteren. Het wordt weer een lange en vermoeiende weg, maar ik ga ervoor.

Heb jij last van depressieve klachten, ga hulp zoeken! Ga bijvoorbeeld naar je huisarts, praat erover en zoek hulp! Voor meer informatie, ga naar de depressie vereniging.

Hebben jullie wel eens therapie gehad en heeft dat jullie goed gedaan?