De ham-vraag!
Zoals jullie misschien wel eerder hebben kunnen lezen, heb ik een Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis (OCPS) met Borderline trekken en een depressie. Ik ben er voor in therapie geweest voor bijna 5 jaar lang. Dat heeft mij goed gedaan, maar soms steekt helaas die depressie weer zijn kwade kop op. Dan heb ik een opfriscursus nodig, zoals ik dat zelf noem. Maar hoe komt het toch dat het steeds weer terug komt? Wat kun je ertegen doen? En hoe ga je ermee om?
Wat heeft de OCPS getriggerd?
Vanaf eind oktober 2017 is er veel gebeurt in mijn leven: Eind oktober heeft mijn schoonvader een spoed openhartoperatie ondergaan en was het kantje boort. Hij knapte op, maar toen kreeg hij in een paar dagen tijd ongeveer 100 hartstilstanden. Ja, je leest het goed: 100. Ik heb echt geen foutje gemaakt door er een 0 te veel achter te zetten. Een enorme onzeker tijd voor mijn vriend en de rest van de familie. Ik zette mezelf in de zorgmodus en ging op de automatische piloot verder. Alles moest even wijken. Na 7 weken kwam hij eindelijk weer thuis en moesten wij voor hem zorgen. Een zware en moeilijke tijd dus. Toen ik eindelijk dacht dat de rust was wedergekeerd, kreeg ik het bericht eind februari dat mijn moeder een hersentumor had. Ach, kan er ook nog wel bij. Ik liep toch nog op de automatische piloot.
Alles wordt te veel.
Ja, en dan is die spreekwoordelijke emmer toch echt overgelopen. Hoe merkte ik dat? Het sluipt erin, je merkt het pas als het eigenlijk al te laat is. Het begon met huilbuien. Uit het niets kwamen ze opzetten. Ik had toen eigenlijk al aan de bel moeten trekken, maar ik was totaal niet met mezelf bezig. Eerst zorgen voor andere. Toen kwamen de onzekerheden. Gedachten als: “ik ben niet goed genoeg”, “ik ben een last voor andere”, “ik ben geen goede vriendin”, “iedereen is boos op mij”, “ik ben het niet waard om vrienden te hebben” en “ik ben het niet waard om van gehouden te worden” kwamen met regelmaat voorbij. Het beïnvloede mijn humeur en alles eromheen. Ik werd bang, voelde mij intens eenzaam en twijfelde aan alles. En toen was het hek van de dam.
Voor mij is het waarheid!
Als ik mijn vriend of moeder aan de telefoon had zeiden zij allebei dat het niet waar was wat ik dacht. Ik was een lieve meid en ze zijn trots op mij, maar voor mij zijn mijn gedachten echt de waarheid, wat andere ook zeggen. Ik BEN een last, ik BEN niet goed genoeg, ik BEN dik, ik BEN geen goed mens. Wat mensen ook zeggen, dat is dan echt op dat moment de waarheid. Ik snap maar al te goed dat dit enorm frustrerend is voor mijn naaste. Zij weten op een gegeven moment ook niet meer wat te doen en daar heb ik dan ook weer zo mijn gedachten over: “zie je nou wel, ik ben een last!”.
Ik weet het, ik maak het mezelf alleen maar moeilijk!
Ja, dat weet ik heus wel, maar het lukt mij gewoon niet om anders te denken en reële gedachten te hebben. Wqat is eigenlijk nog reëel? Ik weet het ook niet meer, daarom heb ik besloten om WEER in therapie te gaan. Weer een faalpunt, weer een terugslag, maar ik moet. Ik wil dit niet meer, want ik kan niet eens meer genieten van de leuke en mooie dingen om mij heen. Ik wil hier wat aan doen en weer proberen te genieten. Vanaf mijn 18 bestaat mijn leven al uit therapie en ik dacht dat ik er klaar mee was, maar ik moet beseffen dat dit altijd een onderdeel van mijn leven zal blijven en dat ik het moet accepteren. Het wordt weer een lange en vermoeiende weg, maar ik ga ervoor.
Heb jij last van depressieve klachten, ga hulp zoeken! Ga bijvoorbeeld naar je huisarts, praat erover en zoek hulp! Voor meer informatie, ga naar de depressie vereniging.
Hebben jullie wel eens therapie gehad en heeft dat jullie goed gedaan?
Heel herkenbaar. Ik heb dan wel niet hetzelfde als jij, maar ik ben gediagnostiseerd met een angststoornis. Alles wat jij verteld klinkt zo herkenbaar, inclusief de opfriscursussen, al moet ik zeggen dat die ook steeds minder nodig zijn. Veel sterkte, elke tegenslag maakt je weer een stukje sterker!
dank je wel. Angststoornis herken ik een klein beetje. Wel heb ik in ergere mate een schoonmaakdwang en dat komt heel erg naar boven als ik mij niet goed voel. jij ook heel veel sterkte!!
Lieve Kiki, wat ontzettend zwaar voor je, maar ook moedig dat je op papier kan schrijven wat het met je doet. Ik hoop dat je snel weer kan inzien dat je wel een mooi mens bent ❤
dank je wel meis! liefs
Ik herken dat je dingen in je hoofd best weet, maar dat het gevoelsmatig niet helpt om dat te weten. Ik vind het juist geen falen dat je weer in therapie gaat, maar een teken van kracht!
dat verwoordt je mooi! dank je
Jeetje, wat lijkt me dit heftig zijn. Ik hoop dat het beter blijft gaan met je!
er zit helaas een wachttijd op de therapie van 4 tot 5 weken. afwachten op het telefoontje maar
Ik ben trots op je dat je hulp zoekt!
love for you
Wat een heftig verhaal…Alles komt op je af en ik begrijp je verdriet en onzekerheid. Ik wens je heel veel sterkte!
dank je wel
Je moet het absoluut niet zien als dalen. ik vind het juist heel krachtig dat je het weer oppakt! Ik denk dat het een blijvende strijd blijft, maar je pakt het op! You go girl!
dank je wel!
Och Meis, zie het absoluut niet als falen, het is juist zo knap dat je hulp zoekt! Er is zo veel gebeurd in je leven d laatste tijd, dat kan je niet allemaal alleen verwerken. Ik heb toen ik 29 was, theorie gehad om dat ik depressieve klachten had, niemand weet dit, want ik sprak er met niemand over, . Ik speelde het happy meisje en kon dit blijkbaar heel goed. Terwijl ik toen door er over te praten waarschijnlijk heel veel steun had gehad. Ik wens je heel veel sterkte en hou je taai!
dank je wel. Ik herken dat van dat happy meisje! Sommige stonden raar te kijken toen ik zei dat ik depressief was ed. Ik was toen 19 jaar
Ik heb het zelf gelukkig niet, maar vriendinnen om mij heen wel. Hulp zoeken is altijd goed!
helaas wel een wachttijd van 4 tot 5 weken, dus ik hoop op een snel telefoontje
Jeetje zeg! Wat ontzettend heftig! Natuurlijk voor je familie, maar voor jou zeker ook! Ik snap dat het vervelend is dat je dat met therapie klaar te zijn maar dat je het nog wel zult moeten gebruiken. Maar aan de andere kant is het wel fijn dat je een slag om de arm hebt daarmee. Zie het niet als een faal!! Ik vind het juist ontzettend dapper dat jij hulp durft te vragen en zoeken. Want ook dat is niet makkelijk!
dank je wel!
Ik heb hulp gehad na de Auto ongeluk. Maar ik heb nog steeds wel angst als ik in een auto zit. Het heeft bij mij dan ook niet heel veel geholpen.
pfff, ook heftig zeg!jammer dat het niet veel heeft geholpen. Heel veel sterkte!
Dat is wel heel veel tegelijk dat je te verwerken krijgt – daar zou iedereen het moeilijk mee hebben 🙂
dat denk ik ook inderdaad
Hey Kiki,
Wat knap dat je hier openlijk zo over schrijft. Ik denk juist dat je niet faalt en het erg knap is dat je uit jezelf aan de bel trekt en hulp zoekt. Ik zou dit meer zien als een overwinning. Wij allemaal hebben wel eens hulp nodig, al is het misschien met andere dingen. Ik vind hulp vragen super sterk en ik hoop dan ook dat je met de juiste therapie weer in je eigen ritme komt en weer lekker positief kunt gaan denken. Heel veel sterkte en succes de komende tijd.
dank je wel. ik zie het nog niet als sterk, hoop dat dat nog gaat komen
Helaas heel herkenbaar.. Ups en downs en dan ook vooral die gedachtes die er allemaal bij komt kijken. Ben er even stil van hoe erg ik mezelf herken.
ik probeer het op deze manier ook bespreekbaar te maken, want helaas hangt er nog steeds een taboe op dit soort ziektes in nederland
Wat goed dat je hulp hebt gezocht, hoe moeilijk dat ook is. Na zo’n onrustige tijd is het niet zo gek dat je emmer overloopt. Neem rust en denk nu even aan jezelf. Veel sterkte de komende tijd!
dank je wel. Ik ben helaas niet therapievreemd en vandaar dat dit ook een stukje falen voor mij is
Wat vreselijk dat je zo veel hebt meegemaakt. Het lopen op de auto pilot en anderen voor jezelf zetten herken ik wel. Ik hoop dat je gauw wat rust in je hoofd hebt
ik hoop het ook. helaas een wachttijd van 4 tot 5 weken, dus afwachten maar
Wow wat heftig maar goed denk ik dat je in therapie gaat. Ik weet niet hoe het is maar je erkent het en dat is al stapje 1 toch 🙂 knap van je
dank je, ik zie het nog niet zo, ik hoop dat dat nog gaat komen.
Jeetje dame, je hebt ook wel wat op je bordje gehad hoor! Ik vind het juist krachtig dat je er toch weer voor kiest om in therapie te gaan, dat zegt wel iets over je wil om een fijn leven te leiden he? Heel veel succes en kracht, je kunt het!
dank je wel! Waardeer ik enorm
Ik vind het vooral erg moedig hoe je het onder ogen kan zien en er ook iets aan wil doen! Respect!
Ik wens je zeer veel goede moed.
dank je wel!
Dit is voor mij een zeer herkenbaar gevoel. Ik zit zelf al een hele tijd met depressieve gevoelens en ik herken je verhaal heel erg goed. Ook inderdaad dat gevoel van: wat is reëel en hoe hoor je je eigenlijk te voelen? Wat is ‘normaal’? Ik kan me dat gevoel ook niet meer voorstellen.
dat is echt zo naar. mensen kunnen dan van alles zeggen, maar jouw gedachten zijn de waarheid.
Hoi Kiki,
Helemaal herkenbaar. Ik heb toevallig dezelfde diagnose als jij (ocps met kenmerken van) en daarnaast een dysthyme stoornis en een gegeneraliseersde angststoornis. Ik heb me suf getherapied heel mijn leven en ben een aantal malen opgenomen geweest.
Ik heb een fijne man en lieve, gezonde kinderen, geen geldzorgen. Maar toch lukt t me niet om “normaal”te functioneren.
Het onbegrip in de omgeving maakt het moeilijk. Opmerkingen als “je hebt toch alles, wees eens tevreden of geniet er toch eems van” doen hartstikke zeer en boren me nog verder de grond in.
Maar ik hou me staande met ups en downs.. En na twee hele goede jaren vandaag toxh maar weer professioneke hulp gaan zoeken. Ik red t momenteel ook niet, ik pas alles toe wat ik heb geleerd in mijn therapieen, maar dat kost me veel energie.
Het helpt me om verbinding te zoeken met de mensen die er écht toe doen. En ik noteer mijn positieve dingen. En ja, op een slechte dag kan dat al zijn dat ik buiten ben gaan zitten…
Het zal altijd wel zo blijven vrees ik. Maar het feit dat ik tegenwoordig wel de verbinding kan voelen maakt t toch de moeite waard…
Heel veel succes en wees trots op jezelf op de weg naar herstel: je doet t toch mooi maar!
Veel liefs!
alles kost heel veel energie, zelfs uit bed komen. Ik herken dat. En die opmerkingen, pfffff, die doen pijn inderdaad.
Goed van je dat je hulp zoekt! is bij jou ook de wachttijd zo lang? Boor jou ook heel veel sterkte en succes!! Je kan het!! Liefs
Lijkt me zwaar, maar vind het wel super goed dat je dit gewoon deelt met ons. Laat zien dat je toch een sterk persoon bent! Ik heb vorige week ook weer hulp gezocht omdat het niet zo goed gaat. Niet leuk, maar soms wel nodig om weer verder te komen.
heel veel sterkte voor jou!
Wat een dapper artikel! Ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt. Voor nu heel veel sterkte! X
helaas een wachttijd van 4 tot 5 weken. afwachten dus maar
Wat ben je al goed bezig door je verhaal te delen. Dat werkt helend, niet nu misschien maar na een tijdje wel. Hopelijk kun je snel beginnen met therapie en tot die tijd: focus je op de kleine dingen. Stapje voor stapje… Sterkte!
dank je wel. helaas 3 tot 5 weken wachttijd. hoop snel een telefoontje te krijgen
Wat knap dat ie er zo open over bent. Ik denk dat iedereen die zoveel op zijn bord krijgt vastloopt
tja, bij mij triggert het dan extra. binnenkort weer in therapie
Pingback: Een assieraad: een herdenking, een herinnering, een eerbetoon.