21 jun Die verrekte onzekerheid: Hoe ga ik daarmee om?

Onzeker

Zoals jullie misschien al weten heb ik OCPS (Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheids Stoornis). Een mond vol en een flinke hap om te handelen, maar ik overleef het! Ja, overleven. Dat is het bij mij vaak. Hup, op de automatische piloot en door gaan. Maar dan loop ik mezelf enorm voorbij en liggen er allemaal valkuilen op de loer en staan er grizzly beren op de weg. Hoe ga ik met die OCPS en onzekerheid om?

Wat is Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheids Stoornis (OCPS)?

OCPS gaat vaak gepaard met een dwangstoornis, zo ook bij mij. Daarnaast mis ik een stofje (endorfine) in mijn hersenen, zodat ik dagelijks en voor de rest van mijn leven, antidepressiva moet slikken om een grote terugval/depressie tegen te gaan. Zo’n terugval heb ik al meerdere malen gehad en ik heb dan ook al meer dan 6 jaar in dagbehandeling gezeten. En nog steeds loop ik regelmatig binnen bij een psycholoog/psychiater. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat dit een onderdeel van mij is en ik er de rest van mijn leven mee moet dealen.

Kenmerken van OCPS zijn o.a.: enorme behoefte aan controle en het stellen van (extreem) hoge eisen aan mijzelf. Perfectionisme is een zeer herkenbaar woord voor mij. Dit uit zich in allerlei verschillende takken. Ik heb o.a. een schoonmaakdwang. Gelukkig heb ik door intensieve therapie dit kunnen reduceren en is het niet meer een enorme obstakel voor mij en voor anderen.

Waar ik tegenaan loop.

Maar er zijn nog verschillende aspecten waar ik me moet dealen. Ik mag van mezelf bijvoorbeeld geen fouten maken, op geen enkel vlak. Dit betekent dat ik zulke hoge eisen aan mezelf stel die bijna niet te doen zijn. Ik moet er bijvoorbeeld ALTIJD zijn voor vriendinnen, als dat een keer niet mogelijk is, probeer ik mij eerst in alle bochten te wringen om er toch te kunnen zijn. Is dat ook niet mogelijk, dan vind ik mezelf niet goed genoeg en niet waardig genoeg om een vriendin te hebben.

Verder is de intense eenzaamheid die ik soms ervaar, overweldigend. En daar zoek ik op dat moment geen hulp voor. Ik wil namelijk niemand tot last zijn, omdat ik mezelf als last zie en het niet waard vind om ‘aandacht’ aan te geven. Alle relaties (in welke vorm dan ook) die ik heb, zijn voor mij erg belangrijk, maar ik vraag mij elke keer weer af, waarom ze een relatie met mij zouden willen. Ik ben toch ‘niets’ en het niet waard?! Waarom zou je mij dan liefhebben?

Dik vet en lelijk varken.

De twijfel over mijn uiterlijk speelt ook een enorme rol in mijn leven (en ook in die van andere). Ik zoek bevestiging en als ik die bevestiging op de een of andere manier niet krijg of niet voldoet aan wat ik graag zou willen horen, dan slaat de stemming gelijk bij mij om en word ik neerslachtig. Ik zie mezelf als een dik, vet en lelijk varken in de spiegel en die goed bedoelde adviezen komen dan niet bij mij binnen. Het is namelijk een vaststaand feit voor mij en ik zie het ook echt daadwerkelijk zo, wat iemand anders ook zegt. Die onzekerheid is zeer frustrerend en niet alleen voor mezelf.

Goede momenten.

Zo heel af en toe heb ik ook goede momenten hoor. Je moet nu niet denken dat mijn leven 1 grote hel is. Want dat is het zeker niet. Heel soms kan ik een beetje blij met mezelf zijn, waardeer ik wat ik heb (Sowieso ben ik altijd erg dankbaar voor alles wat ik ondanks mijn gebreken, toch heb) en kan ik genieten van de kleine dingen.

Me-time?

Om mezelf weer op het rechte pad te zetten, probeer ik me-time in te plannen. Erg lastig, want ik ren altijd van hot naar het (vluchtgedrag?!). Als ik dan eindelijk op de bank zit met een goede film en een kop thee, moet ik mezelf dwingen om echt de tijd voor mezelf te nemen. Ik word namelijk snel onrustig en ga weer aan de slag met bijvoorbeeld, schoonmaken, aan mijn blog werken of andere klusjes.

Verder probeer ik lief voor mezelf te zijn. Dit uit zich in mezelf optutten (nagels laten doen, facial etc), iets lekkers halen of in de spiegel kijken en zeggen dat ik het waard ben (lastig, want meestal denk ik: “Wat lul je nou?!”). Deze momenten zijn zeldzaam, omdat ik (en daar heb je het weer) het mezelf niet waard vind en dus niet gun.

Conclusie over mijn onzekerheid.

Die onzekerheid nekt mij, ik sta niet sterk in mijn schoenen, kan daardoor moeilijk of niet ‘nee’ zeggen, loop mezelf voorledig voorbij, waardoor mijn angsten, dwang en eenzaamheid alleen maar wordt versterkt. Een cirkel die heel moeilijk te doorbreken is. Gelukkig is het allemaal al een stukje minder erg dan 10 jaar geleden en daar klamp ik mij dan aan vast. Het geeft mij kracht om door te gaan en te (over)leven. Er is hoop op een leven met minder onzekerheid, minder eenzaamheid en minder dwang. Maar ik denk dat het altijd een onderdeel van mezelf zal zijn en dat het bij mij nu echt gaat om zelf acceptatie. Alleen dat is zo verdomd moeilijk!!

Wil je meer informatie over dit onderwerp, klik dan op deze link. Daarin vindt je ook o.a. meerdere symptomen, testen en veelgestelde vragen. Of zoek op Google met de woorden OCPS. Laat het er niet bij zitten en zoek hulp!

Struggelen jullie hier ook mee en hebben jullie misschien tips voor mij?