DOOD

Dood: Tja, een ‘in your face’ woord, voor mij in ieder geval wel. Van de week kwam het wel heel erg dicht bij. Mijn ‘surrogaat’ oma is gestorven en ik hield haar hand vast op dat moment.

Mijn surrogaat oma:

Deze vrouw heb ik 4 jaar geleden leren kennen via vrijwilligerswerk en het klikte gelijk. We hadden een enorme sterke band samen. Ze had zelf geen kinderen en zag mij eigenlijk ook wel als haar ‘surrogaat’ kleinkind. In het begin deed ik alleen haar administratie, maar langzamerhand gingen we meer leuke dingen doen. Dagjes weg, pannenkoeken eten en lekker thee drinken.

De Ellende:

Twee maanden geleden begon alle ellende. Niet meer eten en drinken. Steeds overgeven, misselijk en pijn in de buik. Nadat ze een echo gemaakt hadden, kwam er toch uit dat er iets niet in orde was. Een tumor bij haar nieren.

Twee weken geleden op een zondag ging het zo slecht dat ik heb besloten om haar naar de Spoedeisende hulp te brengen met de ambulance. Daar bleek dat haar nieren zeer slecht functioneerde en dat ze moest blijven. Die vrijdag kreeg ze een MRI om te kijken waar de tumor zat en wat ze er aan konden doen.

Afgelopen maandag kregen we om half 12 een gesprek met de artsen om te kijken wat de planning zou zijn en wat er aan gedaan kon worden.

Uitslag:

Uitzaaiingen naar de buikvlies en klieren. Dus niets meer aan te doen. Wel konden ze haar oplappen zodat ze naar een hospice kon gaan om daar vredig te sterven. Wauw, dat was echt een ‘in your face’ moment. Maar oma had hier ook geen zin meer in. Ze wilde geen infuus en gedoe meer aan haar lijf..

En binnen 1 uur (ja, 1 uur!!!!) is ze overleden!!! Of ze zoiets had van: oké, niets meer aan te doen, laat mij maar gaan nu er mensen bij zijn die van mij houden.

Een half uur voordat ze ging, staarde ze in het niets. Wat zou ze hebben gezien? Waar heeft ze aan gedacht? Zag ze haar overleden man? Of misschien diegene die haar kwam ‘halen’? Dat intrigeert mij! Ik hoop dat ze iets moois zag. Maar helaas zal ik dat nooit te weten komen.

Na de dood:

En wat na de dood? Zelf geloof ik in het spirituele. Dat er een energie overblijft. Dit kan in de vorm van een geest, maar misschien ook in een andere vorm? Zelf heb ik kleine ervaringen meegemaakt, zodat ik hier wel mijn geloof op heb gebaseerd.

God? Ik ga niet zeggen dat hij/zij absoluut niet bestaat, maar zoals het beschreven staat in de bijbel, dat is niet mijn ding. Dat moment dat ze dood ging, staat nog op mijn netvlies gebrand. Hebben jullie dat misschien ook meegemaakt? En hoe verwerk je zoiets?

Gelukkig is haar veel pijn bespaart gebleven, waar ik heel erg blij mee ben. Maar nu komt de periode van verwerking voor mij. Helaas heb ik dit al vele malen moeten door maken. O.a. mijn vader, 2 oma’s en een goede vriend. De mensen die je lief hebt, nooit meer kunnen zien of aanraken of tegen ze kunnen zeggen dat je van ze houdt! Bizar.

Mooie herinneringen zullen blijven en daar houd ik mij aan vast.

Rust zacht lieve oma!