Wat als…. je vader dood is?

DOOD: Zo, heb ik je aandacht? Mijn vader is nu 7 jaar geleden overleden aan COPD (stichting longfonds). Een (vrij onbekende) verschrikkelijke ziekte. En ik mis hem nog steeds.

Dood:

31 augustus 2007, kwart over 3 ’s middags. Mijn (ex) schoonvader staat ineens bij mij binnen met de mededeling dat mijn vader overleden is (ik lag even op bed met een lichte migraine en had de telefoon niet gehoord). Ik dacht eerst: hij maakt een grapje! Maar hij bleef wel heel erg serieus. Toen drong het pas tot mij door en klapte ik in. Gelukkig was mijn (ex) vriend snel thuis om mij op te vangen. Inmiddels mijn moeder gebeld en die was ook helemaal van streek, evenals mijn zusje.

Mijn (ex) vriend en ik zijn gelijk in de auto gesprongen en naar mijn ouders gereden. Dat duurde voor mij te lang. Mijn ouders wonen 50 min rijden van mij vandaan en er stond ook nog eens file. Ik zat mij boos te maken over de andere weggebruikers. “Zie je niet dat ik verdriet heb? Zit niet zo te lachen of mee te zingen!!!”. Tja, voor mij stond mijn wereld helemaal stil, maar de rest gaat natuurlijk gewoon verder en dat was een rare gewaarwording voor mij!

De dood is ingetreden:

Thuis aangekomen rende ik gelijk naar de slaapkamer en inderdaad: daar lag mijn vader “te slapen”. Ik ben bij hem gekropen en heb het eerste half uur alleen maar liggen huilen, samen met mijn moeder en zusje. Inmiddels waren er meer mensen gearriveerd en we hadden veel steun aan elkaar. Ik merkte dat ik in de zorgmodus keerde. Iedereen krijgt/neemt dan een taak (onbewust) op zich en dat van mij was zorgen voor andere en voornamelijk voor mijn moeder en zusje. De begrafenis ondernemer kwam hem tegen 10 uur ’s avonds ophalen. samen met mijn moeder heb ik mijn vader in de kist gelegd. Hij was toen al stijf. We moesten een draai maken om de kamer uit te komen en ik hoorde mijn vader naar beneden “vallen”. Een rare gewaarwording, maar dat hoort er nou eenmaal ook bij. En toen reed hij weg. Wauw, wat is dat vreemd. Zo definitief.

De volgende dag moest er van alles geregeld worden. Kaarten, kist, dienst, broodjes, koffie etc. Alles waar je normaal niet aan (wilt) denken.

Condoleren:

Toen kwam de avond van het condoleren aan. Ik was er vrij op tijd want mijn moeder wilde nog een foto van mijn vader hebben. Hij lag mooi opgebaard en zag er wonderbaarlijk goed uit. Ik pakte mijn fototoestel en grapte: “Pap, even lachen hoor! Niet zo sip kijken! En doe je haar even goed!”. Mensen stonden mij aan te kijken of ik gek was geworden, maar voor mij was dat een normale zaak. Het was toch mijn vader? Ik grapte wel vaker met hem, waarom nu niet?

Uitvaart:

De dienst was prachtig! Er waren heel veel mensen want ons enorm goed heeft gedaan! Ik heb zelf ook nog wat gezegd. Nou ja, gezegd? Ik ben naar voren gegaan, heb de kist aangeraakt en gezegd: “Pap, ik houd heel veel van je en ik mis je enorm!” Meer kon ik niet uitbrengen. “Papa” van Stef Bos werd toen gedraaid op mijn verzoek (toen pap ziek was had ik aan hem gevraagd of ik dacht mocht draaien op zijn begrafenis en toen wist hij dat nog niet. Toen hij overleden was vonden we een bestandje in zijn computer met muziek voor de dienst met daarin ook “papa” van Stef Bos. Wat was dat een mooi en ontroerend moment!). Hartverscheurend als ik dat nummer weer terug hoor.

Nu, 7 jaar later, is alles wat op de achtergrond gekomen. We hebben allemaal ons leven weer opgepakt. Maar soms mis ik hem enorm. Zoals nu. Ik zit hier weer tranen met tuiten te huilen. Als ik gelukkige gezinnetjes zie lopen ben ik jaloers, met de geboorte van mijn neefje was mijn vader er niet bij en als ik ga trouwen zal hij mij niet weg kunnen geven. Hij heeft ook mijn nieuwe vriend niet kunnen ontmoeten en dat vind ik erg verdrietig. Maar het leven gaat weer verder, maar dat maakt niet dat ik hem minder mis! Koester de tijd met je geliefden en sta even stil als er een begrafenisstoet langs komt. Voor hen staat de wereld namelijk even stil!

Pap, ik houd van jou en ik mis je enorm!