Faalangst

Een gastblog door Carlijn van clossine.nl. Op haar blog schrijft ze over haar depressie, faalangst en alles wat erbij komt.

Faalangst:

“Als mensen aan faalangst denken, denken ze meestal aan onzekere tienermeisjes die zenuwachtig zijn voor een toets of presentatie. In zekere zin klopt dat ook wel, faalangst ontwikkelt zich vaak in de puberteit, maar is meer dan onzekerheid.

Die onzekerheid aan de ene kant en het perfectionisme aan de andere kant vormen vaak de basis voor een nog groter probleem. Het is behoorlijk klote om zo veel stress te hebben met toetsen, maar nu kan ik helaas zeggen dat het veel erger kan. Faalangst trekt je in een negatieve spiraal naar beneden. Toen ik –inmiddels alweer een jaar geleden- met hangen en wurgen mijn VWO diploma haalde, begon ik aan een vakantie van 3 maanden. Heerlijk! Helemaal geen spanning meer.

Mijn eerste baantje

Tot ik begon bij met mijn vakantiebaantje bij een bekende hotelketen. De eerste paar keer is altijd eng, maar die spanning bleef en werd alleen maar erger. Eerst moest ik altijd op gang komen als een diesel en ging ik na twee uur als een speer. Als je eenmaal bezig bent, gaat het meestal wel goed. Bij de meeste mensen met faalangst het ergens aan beginnen veel moeilijker dan bezig blijven.

Waar ik hoopte dat ik, wanneer ik maar vaak genoeg ging werken, de spanning vanzelf minder werd, werkte ik na twee maanden nog maar één dag in de week. Elke zondag werkte ik en de spanning vooraf werd zo erg dat ik op maandagmiddag al weer stijf stond van de stress, want het was weer ‘bijna’ zondag en dan moest ik weer.

Stoppen?

Op een gegeven moment kon ik niet meer en ben ik gestopt. Het is een goede keuze geweest, maar wel een voedingsbron voor mijn angst. Hoe meer je je angst blijft voeden, hoe groter hij wordt. Het vervelende is dat ik twee opties had en ze allebei angst zouden oproepen. Zou ik blijven werken, zou de angst nóg erger worden en weet ik niet hoe ik het had moeten aanpakken. Stoppen betekende dat ik toegaf aan de angst en dus voor nog meer dingen bang werd. Inmiddels ben ik zo’n 4-5 maanden gestopt en doe ik bijna letterlijk niks meer uit angst. Noem iets en ik durf het niet.

Mensen zeggen altijd dat je je maar over de angst heen moet tillen, maar soms gaat dat niet. De spanning blijft zich namelijk opbouwen en op een gegeven moment word je bang voor de angst. Door wel elke keer te gaan, zette ik me er in zekere zin overheen. Maar als je elke week weer huilend in de auto zit, omdat je niet op de fiets durft, werkt dat niet. Door iets te doen wat je eng vindt, gaat de angst niet altijd weg.

De woorden ‘zet je er overheen joh’, werken vaak juist averechts. Doe ik dan niet genoeg mijn best? Maar communiceren met iemand met (extreme) faalangst is misschien iets voor de volgende keer.”