06 feb Depressie en het onbegrip in de maatschappij, waar ik mij zo aan stoor!

Depressie en het onbegrip

Depressie: Wij Nederlanders zijn o zo tolerant. Wij zijn een open en eerlijk volk, waar geen taboe’s bestaan! Ja, ja, amehoela!

In Nederland slikken ongeveer 1 miljoen mensen, antidepressiva (depressievereniging.nl). Dat is echt een enorm aantal, maar de meeste mensen durven dit niet uit te spreken naar vrienden, familie en al helemaal niet naar collega’s en werkgevers. Waarom niet? Omdat de meeste zich er voor schamen.

Open en eerlijk.

Ik ben altijd open en eerlijk over mijn ziekte, want ja, het is een ziekte! Iedereen mag alles aan mij vragen en ik beantwoord die vragen op een eerlijke manier. Ik zeg er wel gelijk bij: ik ben geen therapeut of een psycholoog! Ik spreek voor mezelf. Maar ik merk wel dat er ook in mijn directe omgeving, onbegrip en onwetendheid is. Niet kwaad bewust, maar mensen zien natuurlijk niet dat ik ziek ben, ik heb immers geen gebroken been ed. Soms krijg ik te horen: “Kom op, schouders eronder en doorgaan!” of “Het moet toch nu wel een keer over en klaar zijn!”. Nee, zo werkt dat niet en ik kan het weten.

Jarenlang heb ik mijn schouders eronder gezet en maar doorgegaan. Maar helaas, dat mocht niet baten. Deze ziekte zal voor de rest van mijn leven een onderdeel van mij blijven of ik het nu leuk vind of niet. Ik moet er mee dealen en actie ondernemen als ik een terugval heb. Ik kan er soms erg boos over worden, want deze ziekte wens ik mijn ergste vijand nog niet toe. Het is frustrerend, mijn onmacht en radeloosheid is soms overweldigend en dan die eenzaamheid. Die is nog het ergst.

Onbegrip is iets waar ik moeilijk mee om kan gaan. Ik begrijp het wel, maar ik vind het lastig om mezelf steeds maar te blijven verdedigen. Moet niet nodig zijn?!

Advies waar je niets aan hebt:

Wat ik ook soms als advies krijg: “Gewoon niet aan denken!” Tja, kon dat maar zo makkelijk zijn! Dan was de wereld een stuk mooier en makkelijker voor mij!

Laat ik voorop stellen dat ze het allemaal goed bedoelen. Maar die goed bedoelde adviezen heb ik soms echt niets aan. Op die eenzame momenten heb ik behoefte aan een arm om mij heen, een berichtje dat ze aan mij denken, genegenheid en dat ik besef dat ik er niet alleen voor sta. Ik heb lieve vrienden, familie en kennissen om mij heen die mij bij staan, waar ik ze enorm dankbaar voor ben! Dat maakt het verschil!

Lieve allemaal, kijk eens wat verder dan je neus lang is. Laat zien dat je om je naasten geeft. En oordeel niet te snel! Want een depressie is geen pretje!