Ik heb al een tijdje niet een persoonlijke blog geschreven en ik vond het er nu wel tijd voor worden. Het is een beetje stil rondom mijn blog de afgelopen weken en dat heeft een rede: ik ben gestopt met antidepressiva en ik kan je zeggen: the struggle is real.
Wat ging er vooraf?
Misschien heb je het al eens gelezen op mijn blog, maar ik kamp het grootste deel van mijn leven al met een Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis, depressie en vormen van Borderline. Het is echt een struggle. Jaren in dagbehandeling gezeten, gesprekken met psychiaters gehad, verschillende vormen van therapie er tegen aan gegooid en dat heeft gelukkig voor een groot deel geholpen. In combinatie met antidepressiva, kon ik de wereld weer een beetje aan. Nu het wat beter gaat, wilde ik stoppen met de antidepressiva. In overleg met de dokter ben ik gaan afbouwen.
Waarom wilde ik stoppen?
Ik mis een stofje in mijn hersenen die mij het geluksgevoel geeft, waardoor mijn dipjes meer valleien van misère zijn. Ik weet dat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven deze medicatie moet blijven slikken, maar ik wilde nog één keer proberen of ik het ook zonder kan. Je stopt natuurlijk wel chemicaliën in je lichaam en daar was ik klaar mee. Ook de bijwerkingen van antidepressiva zijn soms echt fucked up. Denk aan overmatig transpireren, enorm trillen en een libido van een vrieskist. Ik was er klaar mee.
Afbouwen antidepressiva
Je kunt niet gelijk stoppen met de medicatie. Dit moet op een gecontroleerde, rustige manier gebeuren. Hier heb ik bijna 5 maanden over gedaan, maar 4 weken geleden was het dan zo ver: Bye Fluoxitine, hello medicatie vrij leven. Alleen wat volgt had ik niet op gerekend.
Let op: slik jij ook antidepressiva en wil je er ook mee stoppen? Ga dit niet zelfstandig doen! Overleg met je arts of therapeut en bouw het zorgvuldig en gecontroleerd af!
De weken na het stoppen
De eerste twee weken ging het voorspoedig. Ik dacht nog: ‘als dit het is, kan ik het aan’. Helaas juichte ik te vroeg, want de week daarna begon het en tot op heden is het nog steeds aan de gang. Het kwam van de een op de andere dag: huilen alsof de wereld vergaat, al mijn energie is weg, geen zin om dingen te ondernemen, zelfs de leuke dingen kosten mij moeite en mijn eenzaamheid en onzekerheid zijn weer terug als vanouds. Natuurlijk had ik die eenzaamheid en onzekerheid altijd al in mij, waar ik ook echt last van had, maar dat het in deze hevigheid terug zou komen, had ik niet aan zien komen.
Cry me a river
Alles is veel: een serie die ik kijk, een vlinder die voorbij vliegt, eten wat minder smaakt, noem het maar op en ik zit te janken. Mijn vriend weet ook niet meer wat hij er mee aan moet. Ik vind het vooral vervelend voor de mensen om mij heen en voel mij tot last. Maar aan de andere kant wil ik een keer ‘gezien’ worden. Mijn hele leven staat in het teken van zorgen voor andere, waarbij ik mezelf compleet vergeet. Ik heb nu zo de behoefte dat er een keer naar mij omgekeken word, dat ik ‘gezien’ word.
Gestopt met antidepressiva, wat nu?
Ja, dat is een goede vraag. Mijn arts heeft gezegd dat dit erbij hoort en dat het beter zal gaan worden, maar mocht het niet meer te handelen zijn, moet ik aan de bel trekken. Ik heb met mezelf en mijn vriend afgesproken dat ik het maximaal nog 1,5 week geef. Mocht er dan geen zichtbare veranderingen zijn dat het beter gaat, kies ik er toch weer voor om mijn antidepressiva te gaan slikken, ook al voelt dat dan als falen. Ik wil daarnaast ook gaan kijken naar iets van een therapie die mijn onzekerheid gaat aanpakken en mijn zelfvertrouwen kan opkrikken. Het word tijd dat Kiki er mag zijn in deze wereld en haar plekje mag innemen (zeg ik nu dapper).
Heb jij last van een depressie of iets anders? Je staat er niet alleen voor! Zoek hulp!
Ja ik ben bekent met borderline, via eeen vriendin. Ik weet hoe heftig het leven kan zijn met borderline. En hoeveel minder het is met anti middelen. Heel veel sterkte!
❤
We zijn trots op jouw ❤️❤️
Heel toevallig om dit te lezen, sinds gisteren ben ik begonnen met afbouwen want ik ben zo klaar ermee! Ik wil het echt niet meer!
Jij ook heel veel sterkte!
Sterkte lieve schat probeer vol te houden. Veel liefs Michel steunt je toch. 💋💋💋
Als het niet lukt is het geen falen. Dan is het gewoon zo dat je sterk genoeg was om het te proberen. Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je het gaat redden. Succes.
Wat dapper dat je het toch bent gaan proberen! Ik ben er ook bekend mee, via mijn moeder, en ben maar wat blij dat deze medicatie bestaat. Maar inderdaad, het zijn toch chemicaliën die je in je lichaam stopt! Zo te lezen ben je er wel heel bewust mee bezig hoe je je voelt en wat voor jou de juiste keuze is, dus het gaat je vast lukken om die uiteindelijk te maken. Heel veel succes!
Heftig dat stoppen met je medicijnen zoveel impact kan hebben. Je mag er zeker zijn. Ook met je eigen plek innemen 😉
Wat naar zeg! Het klinkt echt heel moeilijk. Ik heb inderdaad gelezen dat afbouwen van antidepressiva hard werken is. Veel sterkte!
Jeetje zeg wat heftig voor je! Ben niet bekent met Borderline, maar wens je echt heel veel sterkte en kracht!
Na regen komt zonneschijn. Nog heel even volhouden ❤️
Jij mag er sowieso zijn Kiki, op allerlei manieren. Of dat nu is met of zonder medicatie. Dat is spontaan mijn eerste reactie. Mijn tweede reactie is dat het ook wel leefbaar moet zijn. In eerste instantie voor jou natuurlijk, maar ook voor de mensen die dichtbij je zijn. En als nu uiteindelijk blijkt dat je toch nog (wat) medicatie nodig hebt, dan is dat absoluut geen falen. Dat vind ik in ieder geval. Sterkte! En liefs.
Het is geen falen. Echt niet. Het is juist heel dapper om het te proberen en als het niet lukt, dan komt er eerdaags een nieuwe poging. Diepe buiging, dame!
Wow, een heel mooi herkenbaar verhaal. Ikzelf ben nu aan het stoppen met antidepressiva…en echt waar afgelopen weekend alleen maar woede uitbarstingen, huilen tot en met,..afreageren op mijn man,,,,zo zo erg…nu denk ik van…de emoties mogen er zijn, ze mogen door je lichaam stromen..niet worden geblockt. Hoe gaat het met iedereen verder?