Depressief.

Helaas weet ik er alles van, depressief. Wat een hell! Het ene moment ben je blij, het volgende wil je niets meer dan alleen maar in je bed liggen huilen. Depressief, hoe ga ik er mee om?

Maar wat is een depressie eigenlijk?

Depressie:

Depressie is een benaming voor een stemmingsstoornis die zich kenmerkt door een verlies van levenslust of zware neerslachtigheid. De term ‘depressief’ wordt gebruikt voor uiteenlopende gemoedstoestanden, variërend van een korte dip tot ernstige neerslachtigheid.

Hoe herken je een depressie?

Heb je 4 of meer van onderstaande symptomen, neem dan contact op met je huisarts (let wel: dit betekent dus niet dat je een depressie hebt en dan is het ook nog de vraag in welke mate de depressie er is!!):

– Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag

– Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten

– Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies

– Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal

– Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid, of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal

– Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies

– Verminderende capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen

– Suïcidale gedachten

Ja, ik ben door een zware depressie gegaan met daarbij ook nog een Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis. Hier mijn verhaal:

Mijn verhaal:

Ik was altijd moe, geen energie, leuke dingen waren voor mij niet leuk, verschrikkelijke gedachten, heel veel aan het huilen, enorm onzeker (over werkelijk waar, alles), een enorme poetsdrang (alles moest recht liggen en tot op het abnormale schoon zijn), bevestiging nodig hebben voor alles (houdt mijn vriend nog wel van mij, doe ik alles wel goed?), bang zijn om mensen te verliezen die mij dierbaar waren en aan hen vastklampen, een verschrikkelijk zelfbeeld hebben (dik, lelijk, niet goed genoeg).

Vroeger:

Toen ik een jaar of 14 was ben ik mij er bewust van geworden dat ik iets onder de leden had, maar wat. Aan de buitenkant was er niets te zien, maar aan de binnenkant ging ik kapot. Ik was altijd het vrolijke, goedlachse meisje, maar zodra ik alleen was, kon je mij opvegen. Ik was een jaar of 22 toen ik eindelijk hulp ging zoeken. Tot die tijd heb ik er ‘alleen’ mee rond gelopen, met mijn ziel onder mijn arm, zeg maar. Ik ben naar het Riagg gegaan en daar heb ik therapie gevolgd. Individueel en groepstherapie. Daar ben ik (pak hem beet) 2 jaar geweest. Toen dacht ik: ‘Ik kan het nu wel zelf’. Niet dus! Want 8 jaar geleden ben ik volledig ingestort. Ik was bij een haptonomie afspraak en zij was mijn spieren aan het losmaken. Toen knapte er iets in mij. Letterlijk ging het kaarsje uit. Ik ben toen weer in therapie gegaan bij het Altrecht. Dit werd in groepsverband gegeven. Ik ging 3 dagen in de week van 9 tot 4 uur naar therapie. Zeer intensief dus. Ik kreeg oa creatieve therapie, G-schema, groepsgesprekken, cognitieve gedragstherapie, sociale vaardigheidstraining. Maar natuurlijk ook (zware) medicatie.

Dit hele proces heeft bijna 5 jaar geduurd. Een proces die mij veel ups en downs heeft gebracht, zelfkennis en acceptatie! Het was een harde en moeilijke tijd, maar achteraf ben ik blij dat ik de kans heb gekregen om mezelf op orde te krijgen en dat ik er niet mee ben blijven rond lopen.”

Nu:

Nu gaat het heel goed met mij! Ik zit nog wel aan een lage dosis medicatie, maar dat zal waarschijnlijk voor de rest van mijn leven wel zo blijven. Dit heb ik geaccepteerd. Het is net dat steuntje in de rug, wat ik nodig heb. Natuurlijk heb ik nog wel eens mijn downs. Iedereen heeft ze. Maar helaas zijn mijn dalen dieper dan bij de ‘normale’ mens en duren ze ook langer. Maar ik weet dat het weer over gaat en dat ik (met de tools die ik geleerd heb) er uit kom. Mijn schoonmaakdrang heb ik steeds meer onder controle, ik ben realistischer geworden, minder eenzaam, opener en ik geniet meer van het leven. Mijn slecht zelfbeeld is er nog wel, maar gelukkig in mindere maten. Ik kan nu ook soms in de spiegel kijken en blij met mezelf zijn.

Onbegrip:

Waar ik wel tegenaan ben gelopen is een onbegrip in de maatschappij. Ik kom er nu open voor uit dat ik een zware depressie heb gehad, maar dat heeft wel even geduurd. De maatschappij begrijpt het helaas niet. ‘Kom op, schouders eronder en doorgaan’ heb ik zo vaak gehoord. Maar helaas werkt het zo niet. Het is nog een taboe in Nederland. Tja, je hebt geen gebroken been, dus niemand kan aan je zien dat je ‘ziek’ bent. ‘Het zit tussen je oren’. Ik ging mij altijd verdedigen, maar dat doe ik nu niet meer. Als mensen het niet begrijpen, so be it!

Mijn advies: ga naar de dokter als je denkt dat je een depressie hebt, ga niet zitten afwachten en luister naar jezelf! JIJ bent belangrijk!

Dit verhaal staat ook op Yvette Schrijft, waar ik gastblogger was.