Depressief.
Helaas weet ik er alles van, depressief. Wat een hell! Het ene moment ben je blij, het volgende wil je niets meer dan alleen maar in je bed liggen huilen. Depressief, hoe ga ik er mee om?
Maar wat is een depressie eigenlijk?
Depressie:
Depressie is een benaming voor een stemmingsstoornis die zich kenmerkt door een verlies van levenslust of zware neerslachtigheid. De term ‘depressief’ wordt gebruikt voor uiteenlopende gemoedstoestanden, variërend van een korte dip tot ernstige neerslachtigheid.
Hoe herken je een depressie?
Heb je 4 of meer van onderstaande symptomen, neem dan contact op met je huisarts (let wel: dit betekent dus niet dat je een depressie hebt en dan is het ook nog de vraag in welke mate de depressie er is!!):
– Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag
– Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten
– Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies
– Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal
– Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid, of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal
– Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies
– Verminderende capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen
– Suïcidale gedachten
Ja, ik ben door een zware depressie gegaan met daarbij ook nog een Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis. Hier mijn verhaal:
Mijn verhaal:
Ik was altijd moe, geen energie, leuke dingen waren voor mij niet leuk, verschrikkelijke gedachten, heel veel aan het huilen, enorm onzeker (over werkelijk waar, alles), een enorme poetsdrang (alles moest recht liggen en tot op het abnormale schoon zijn), bevestiging nodig hebben voor alles (houdt mijn vriend nog wel van mij, doe ik alles wel goed?), bang zijn om mensen te verliezen die mij dierbaar waren en aan hen vastklampen, een verschrikkelijk zelfbeeld hebben (dik, lelijk, niet goed genoeg).
Vroeger:
Toen ik een jaar of 14 was ben ik mij er bewust van geworden dat ik iets onder de leden had, maar wat. Aan de buitenkant was er niets te zien, maar aan de binnenkant ging ik kapot. Ik was altijd het vrolijke, goedlachse meisje, maar zodra ik alleen was, kon je mij opvegen. Ik was een jaar of 22 toen ik eindelijk hulp ging zoeken. Tot die tijd heb ik er ‘alleen’ mee rond gelopen, met mijn ziel onder mijn arm, zeg maar. Ik ben naar het Riagg gegaan en daar heb ik therapie gevolgd. Individueel en groepstherapie. Daar ben ik (pak hem beet) 2 jaar geweest. Toen dacht ik: ‘Ik kan het nu wel zelf’. Niet dus! Want 8 jaar geleden ben ik volledig ingestort. Ik was bij een haptonomie afspraak en zij was mijn spieren aan het losmaken. Toen knapte er iets in mij. Letterlijk ging het kaarsje uit. Ik ben toen weer in therapie gegaan bij het Altrecht. Dit werd in groepsverband gegeven. Ik ging 3 dagen in de week van 9 tot 4 uur naar therapie. Zeer intensief dus. Ik kreeg oa creatieve therapie, G-schema, groepsgesprekken, cognitieve gedragstherapie, sociale vaardigheidstraining. Maar natuurlijk ook (zware) medicatie.
Dit hele proces heeft bijna 5 jaar geduurd. Een proces die mij veel ups en downs heeft gebracht, zelfkennis en acceptatie! Het was een harde en moeilijke tijd, maar achteraf ben ik blij dat ik de kans heb gekregen om mezelf op orde te krijgen en dat ik er niet mee ben blijven rond lopen.”
Nu:
Nu gaat het heel goed met mij! Ik zit nog wel aan een lage dosis medicatie, maar dat zal waarschijnlijk voor de rest van mijn leven wel zo blijven. Dit heb ik geaccepteerd. Het is net dat steuntje in de rug, wat ik nodig heb. Natuurlijk heb ik nog wel eens mijn downs. Iedereen heeft ze. Maar helaas zijn mijn dalen dieper dan bij de ‘normale’ mens en duren ze ook langer. Maar ik weet dat het weer over gaat en dat ik (met de tools die ik geleerd heb) er uit kom. Mijn schoonmaakdrang heb ik steeds meer onder controle, ik ben realistischer geworden, minder eenzaam, opener en ik geniet meer van het leven. Mijn slecht zelfbeeld is er nog wel, maar gelukkig in mindere maten. Ik kan nu ook soms in de spiegel kijken en blij met mezelf zijn.
Onbegrip:
Waar ik wel tegenaan ben gelopen is een onbegrip in de maatschappij. Ik kom er nu open voor uit dat ik een zware depressie heb gehad, maar dat heeft wel even geduurd. De maatschappij begrijpt het helaas niet. ‘Kom op, schouders eronder en doorgaan’ heb ik zo vaak gehoord. Maar helaas werkt het zo niet. Het is nog een taboe in Nederland. Tja, je hebt geen gebroken been, dus niemand kan aan je zien dat je ‘ziek’ bent. ‘Het zit tussen je oren’. Ik ging mij altijd verdedigen, maar dat doe ik nu niet meer. Als mensen het niet begrijpen, so be it!
Mijn advies: ga naar de dokter als je denkt dat je een depressie hebt, ga niet zitten afwachten en luister naar jezelf! JIJ bent belangrijk!
Dit verhaal staat ook op Yvette Schrijft, waar ik gastblogger was.
ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Maar bij mij is dat allemaal wat later tot ene goed eind gekomen. Ook ik gebruik nog altijd een kleine dosis AD en wellicht voor de rest van mijn leven. Ben daar trouwens wel content van, want eindelijk kan ik mezelf zijn
Goed om te horen! Dank voor je reactie!
Lieve Kiki,
Wat ben je toch krachtig dat je dit persoonlijke verhaal met ons deelt, om zo anderen de ogen te openen en aan te geven dat dit onderwerp bespreekbaar moet zijn. Ik heb respect voor je, ben trots op je en je bent een mooi mens, van binnen en buiten.
Jij bent belangrijk.
X Linda
Dank je wel!! Fijn om dat te lezen! Xxx
Ik had ook al gereageerd op je blogpost bij Yvette, maar zag daarna pas dat de blogpost ook gewoon hier staat. Ik zal de reactie hier dus nog even naar kopiëren.
Mijn reactie:
Het probleem met depressie is inderdaad dat mensen het niet zien en het daardoor niet begrijpen, waardoor het automatisch ook lastiger wordt voor diegenen om je te kunnen steunen en je de ruimte te geven er weer bovenop te komen. Het is ontzettend belangrijk dat je dan echt voor jezelf kiest. “Jij bent belangrijk!” is inderdaad de quote die passend dikgedrukt is. Fantastisch dat je je verhaal hier durfde te vertellen Kiki!
Dank je wel voor je reactie! Het is inderdaad belangrijk dat je voor jezelf kiest! Ik hoop dat ik hiermee andere aan het denken kan zetten!
Wow, wat heftig! Knap dat je je verhaal durft te delen. Heb veel respect voor jou!
dank je! ik vond het erg eng om mijn verhaal openbaar te maken, maar ik doe het ook zodat andere mensen gaan nadenken enz.
Wow, vind het super dat je zo iets persoonlijk met ons deelt, wat zeker geen evidentie is. Het taboe over dit thema is idd nog veel te groot terwijl er meer en meer mensen te kampen mee hebben. Sterk 🙂
Ja, inderdaad. Steeds meer en meer mensen slikken bv anti depressiva etc. Dus is het wel een onderwerp waar over gesproken moet worden. Dank je wel voor je reactie!
Prachtig verhaal! Knap dat je er zo open over bent. Zelf heb ik er ook last van gehad en kan me helemaal vinden in jou verhaal dat mensen je niet begrijpen. Echt tof dat je er zo open over bent want het is idd echt een taboe in Nederland, herken alles wat je schrijft. Super leuke blog ook, Liefs Iris
Dank voor je lieve woorden! En fijn dat het goed gaat met je! (Dat begrijp ik in ieder geval uit je berichtje!)
Ik had het ook en ben niet naar een dokter gegaan, ik denk dat je karakter bepaald of je het alleen aan kan of niet 🙂 Wel mooi geschreven
Wauw, wat goed en dapper dat je dit geschreven hebt! Ik heb zelf ook een psychiatrshce stoornis (borderline) en heb regelmatig sombere periodes, maar nooit echt depressies. Ik ben zelf heel open over mijn ervarigngen met de psychiatrie (langdurige klinische opname sinds 2007), maar ook ik merk wel dat het nog een taboe is. Ik vind het wel super dat je er nu met hulp van de therapie die je gehad hebt en de medicijnen die je slikt, bovenop bent gekomen. Dat het echt oprecht goed met je gaat, daar ben ik heel blij mee. Misschien kun je trouwens voor de mensen di ehe tniet weten, utileggen wat je therapie (bv. G-schema’s) inhield. Ik bedoel niet dat je persoonlijk erop in moet gaan wat het voor jou betekende al sje dat niet wilt, maar misschien een uitleg van wat het is.
Heel herkenbaar, vooral ook het onbegrip (zelfs bij de ggz helaas..).
Vervelend dat het zo’n lang proces was en dat je nu nog geen werk hebt.
Ik heb mij er soort bij neer gelegd en concentreer me op vrijwilligerswerk. Dat geeft mij veel voldoening gelukkig!
Ik probeer met veel pijn en moeite mijn studie toch nog af te maken en hoop dat ik op een dag wakker word en het plotseling weg is. Het was er ook plotseling dus wie weet..
Ik heb het geaccepteerd. Probeer dat ook te doen! Omarm het zelfs misschien, want het is wie je bent! En je komt er wel! Vertrouw daarop!
Ik heb een deadline gesteld waarbinnen er enige mate van verandering moet plaatsvinden en het nog rendabel/realistisch is om verder te studeren. En anders is het inderdaad beter om te stoppen en eventueel later weer te gaan studeren.
Je moet doen waar jij je goed bij voelt! Succes meis! Xxx
Tussen de regels van mijn blog door lezen sommigen over mijn depressie.
Zo openhartig als jij schrijft ben ik niet.
Op alle mogelijke manieren probeer ik mijn depressie nu te verslaan.
Het is een langdurig gebeuren.
Vriendelijke groet,
Het is inderdaad een langdurig proces. Maar je komt er wel! Zorg dat je je niet opsluit. Blijf onder de mensen, ga sporten, doe leuke dingen en geniet ervan!
Succes!!
Het verstoppen blijft mijn slechte eigenschap ….
Theoretisch weet ik alle oplossingen.
Maar het doen …..
Vriendelijke groet,
Het is inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan 🙁
Pingback: Eenzaam zijn is een groot probleem, maar wat doe je eraan? – Kiki's Kloset
Pingback: Toegeven dat het niet zo goed gaat. Big Failure???
Pingback: De Kiki Update, hoe gaat het nu met mij? En wat is er verandert?
Pingback: Rode hoerige lipjes met een fel rode lipstick! Yah or Nah?
Pingback: Depressie en het onbegrip in de maatschappij, waar ik mij zo aan stoor!
Pingback: Wil ik een nieuwe hond na het overlijden van mijn maatje?
Pingback: Gestopt met antidepressiva: the struggle is real. Hoe nu verder?