Ik kwam bij je blog via de bloggerlist op Facebook. Ik heb lange tijd net als jij deze gedachtes gehad, maar ik ben er nu achter dat het zo niet werkt in de wereld. Bovendien denk ik dat jou beeld hier en daar wel erg pessimistisch is. In lang niet alle gezinnen zit men de hele dag met telefoon te spelen en eten ze voor de TV. Ik ben nanny bij verschillende gezinnen en ik merk hoe belangrijk veel mensen het vinden dat er geen TV word gekeken en er tijd is voor elkaar. Ik denk dat je zelf ook wel begrijpt dat kinderen niet ‘gedumpt’ worden bij de crèche. Nog geen 50 jaar was het NOT done als je als moeder zijnde ging werken, in deze tijd hebben ze tenminste de kans om zelfstandig te zijn!
Misschien lijkt het alsof onze huidige maatschappij naar de klote is maar dat komt enkel en alleen door media. Tegenwoordig wordt elke beroofde bejaarde en elk ziek kind in de media gebracht. Vroeger gebeurde dit net zo vaak maar kwam je het niet te weten omdat er geen TV en internet was. Ik weet niet of je Plato kent, maar deze man leefde in de eeuw voor Christus, en zelfs HIJ zei al: ‘Onze jeugd heeft tegenwoordig een sterke hang naar luxe, heeft slechte manieren, minachting voor het gezag en geen eerbied voor ouderen. Ze geven de voorkeur aan kletspraatjes in plaats van training … Jonge mensen … spreken hun ouders tegen, houden niet hun mond in gezelschap, … en tiranniseren hun leraren.’ Kun je nagaan!.

Je hebt zeker gelijk als je zegt dat kinderen geen garantie voor geluk zijn, maar om ze niet te nemen omdat ‘de wereld zo naar de klote is’ …. Tjah, daar heb je uiteindelijk alleen je zelf mee.

Dat van de maatschappij snap ik, maar jij kiest er toch voor hoe je jouw kinderen opvoed? Maar natuurlijk, ieder zijn keuze 🙂 Ik wil kinderen zeker weten 🙂

Lieve kiki
ik ben een moeder van 2 kinderen en heb 42 jaar mijn vak uitgeoefend. ( nu nog af en toe)
In de tijd dat wij kinderen kregen, en wensten, ( 1977 ) was het maatschappelijk leven heel anders dan nu. Ook niet ideaal! Toch wil ik je zeggen dat jullie keuze voor geen kinderen, een hele goede is. Net zo goed als mensen bewust welvoor nageslacht kiezen.dat kun je niet afwegen met voor en nadelen. Die moet je zo niet zien.ik ben heel gelukkig met onze keuze voor 2 kinderen, ik had er toen emotioneel veel meer gewild, maar uit verantwoordelijkheid vonden we 2 genoeg. Zouden we ev nog ruimte hebben om meer kinderen op te vangen die een goed tehuis nodig hadden.hebben we ook (tijdelijk) gedaan.maar omdat opvoeden en kinderen een veilig nest bieden, een van onze idealen was. Ook jullie moeten je eigen levensidealen volgen, en dat vind ik niet egoistisch!zie het niet in voor-en nadelen, maar als een principegevoel voor jezelf!
en wie weet, als ik in straks in het verzorgingshuis zit, en onze kinderenhebben geen tijd om te bezoeken, dan gaan wij toch samen liedjes zingen?…….liefs van maike h.

Ik vind je mening, net als Nina, wel erg pessimistisch. Ik begrijp hem wel, maar ik denk dat wat nuancering geen kwaad kan.
De maatschappij verandert continu en heeft ook continu goede en minder goede kanten. Vroeger bleven veel problemen binnenshuis en waren er meer taboes op bijvoorbeeld huiselijk geweld e.d. Nu zijn die onderwerpen ten minste bespreekbaar. In deze tijd wordt het misschien minder veilig op straat (ook al heeft de media zoals jij zegt ook een enorme invloed op wat we allemaal zien). Maar blijft dit altijd zo en wordt het alleen maar erger, of zal het ook weer terug veranderen? En misschien was het vroeger veiliger, maar toen gingen er misschien meer mensen dood aan ernstige ziektes en moesten ze veel meer pijn lijden dan nu. Het is maar hoe je het bekijkt.
De maatschappij is misschien individualistischer geworden, maar ik vind ook dat dit alweer wat terug verandert (neem bijvoorbeeld de enorme hoeveelheid aan facebookgroepen, deel en ruil initiatieven etc.). Het wordt ‘hip’ om bewuster met onze omgeving om te gaan. Dat lijkt mij erg positief.
Ik zie het zo: de maatschappij heeft goede en slechte dingen en dit blijft altijd zo. Ik zie het als een kans te focussen op het goede en daar zo veel mogelijk aan bij te dragen. Door veel kleine initiatieven maken we het verschil. En als ik ooit kinderen krijg wil ik ze zeker ook zulke normen en waarden leren, zodat ook zij hopelijk wat verschil kunnen maken.
Ik begrijp wel dat je je kinderen liever niet in een harde wereld neerzet. Maar ik geloof niet dat de wereld van nu per definitie harder is dan die van vroeger. Misschien alleen op een andere manier…

En adopteren? Heb je daar ooit over nagedacht? Er zijn genoeg kindjes die er niet voor gekozen hebben om op deze wereld ‘gezet’ te zijn en die wachten op een liefdevol huis.

Er lijkt wel een soort taboe te heersen op het niet willen hebben van kinderen! De dames die hierboven reageren, reageren vanuit hun eigen kinderwens. Ik weet ook nog niet of ik wel kinderen wil. Ik dacht altijd van wel maar de laatste tijd twijfel ik. Ook door de redenen die jij noemt Kiki. En dan niet eens zo zeer vanwege de verhuftering, maar ook vanwege de duurzaamheid van onze planeet. We maken hem eigenlijk met zijn alle kapot. En ik vraag me we weleens af hoe de wereld er over 100 jaar uitziet…. Maar goed mijn punt is eigenlijk dat iedereen voor zichzelf moet beslissen of hij/zij kinderen willen. En dat er niets mis mee is als je ze niet wil, wat je reden dan ook mag zijn, ook al vinden anderen dat misschien onnatuurlijk. Voor mezelf ben ik er nog niet uit. Mijn eierstokken rammelen nog niet, maar wellicht dat ze dat nog wel gaan doen 🙂

Ik heb nooit een kinderwens gehad – om wel 100 redenen, maar de belangrijkste is toch wel dat het totaal niet mijn interesse heeft. Als tante vind ik ze best leuk, maar om ze zelf te hebben? Een last, dat is wat ik zie bij het aanschouwen van een zwangere buik en een gezin. Een hoop gedoe met een paar leuke momenten hier en daar.

Wat betreft dat alleen oud worden: daar ben je zelf bij. Als je nu al weet dat je geen kinderen en kleinkinderen zult hebben die je komen opzoeken als je 80 bent, investeer je extra in vriendschappen, sociale activiteiten en hobby’s. En in je gezondheid, zodat je mobiel blijft.

Weet je wat nog triester is? Kinderen hebben en erop rekenen dat ze je zullen komen bezoeken. Je weet niet hoe het loopt: misschien worden ze crimineel, zitten ze in de gevangenis, raken ze verslaafd, emigreren ze naar de andere kant van de wereld, komen ze vroegtijdig te overlijden, komen ze zwaar gehandicapt ter wereld of klikt het simpelweg niet. Zit je daar mooi in dat bejaardenhuis met je extra portie verdriet, want je ziet je kinderen niet.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt in een verpleegtehuis – vreselijk triest 😔

Ik heb nooit een kinderwens gehad – om wel 100 redenen, maar de belangrijkste is toch wel dat het totaal niet mijn interesse heeft. Als tante vind ik ze best leuk, maar om ze zelf te hebben? Een last, dat is wat ik zie bij het aanschouwen van een zwangere buik en vader en/of moeder die in de weer zijn met hun kroost. Een hoop gedoe met een paar leuke momenten hier en daar.

Wat betreft dat alleen oud worden: daar ben je zelf bij. Als je nu al weet dat je geen kinderen en kleinkinderen zult hebben die je komen opzoeken als je 80 bent, investeer je extra in vriendschappen, sociale activiteiten en hobby’s. En in je gezondheid, zodat je mobiel blijft.

Weet je wat nog triester is? Kinderen hebben en erop rekenen dat ze je zullen komen bezoeken, maar dat je hen in de praktijk eigenlijk nauwelijks of alleen op speciale dagen ziet. Je weet niet hoe het loopt: misschien worden ze crimineel, belanden ze in de gevangenis, raken ze verslaafd, emigreren ze naar de andere kant van de wereld of misschien maar naar de andere kant van het land, komen ze vroegtijdig te overlijden, komen ze zwaar gehandicapt ter wereld of klikt het simpelweg niet. Zit je daar mooi in dat bejaardenhuis met je extra portie verdriet, want je ziet je kinderen niet of zeer sporadisch.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt in een verpleegtehuis – vreselijk triest 😔 Huilende hoogbejaarden die vol trots over hun (klein)kinderen spraken en zelfs smoezen bedachten waarom ze er weer niet waren 😔 Dan toch liever alleen zonder dagelijks hopen op een bezoekje van het kroost en ’s avonds wéér teleurstelling ervaren.