Are you good or not?

Jullie hebben al eerder kunnen lezen dat ik lijd aan een Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis met Borderline trekken. Nu zit ik weer in therapie. Op dit moment gaat het eigenlijk (en eindelijk) goed met mij, maar voor hoe lang?

Terugval en Therapie:

Vorig jaar ging het tegen de zomer, weer slecht met mij. Ik ben toen op zoek gegaan naar een oplossing. In ieder geval heb ik mijn medicatie verhoogt en ben ik weer in therapie gegaan. Dit voelde op dat moment voor mij als falen. Ik was weer terug bij af en ik kan het dus niet alleen. Dat waren mijn gedachtes, maar ze waren natuurlijk niet reëel.

Ik heb het namelijk 5 jaar helemaal alleen gedaan, zonder hulp van een therapeut en daar is ook wat voor te zeggen. Maar dat zag ik toen niet in.

Ik ben (met tegenzin) in therapie gegaan. Ik vond het moeilijk om het te accepteren en toe te geven dat ik hulp nodig had. Maar ik moest, wilde ik niet weer helemaal terug bij af zijn, want boy oh boy, wat was dat zwaar. Bijna 6 jaar intensieve therapie gehad. 3/4 dagen in de week van 9 tot 4 had ik groepstherapie. Zwaar, maar ik heb er enorm veel aan gehad. En toen kwam het moment dat ik het alleen kon. Dat ging heel lang goed, maar afgelopen zomer even niet meer. Ik weet ook wel dat een terugval altijd op de loer zal liggen, maar wat baalde ik er van! Ik had al eerder een terugval gehad, maar die kon ik na 2/3 weken weer handelen en mezelf weer oppakken. Maar nu ging dat gewoon niet. En wat de aanleiding was? Keine anhung! Echt, geen idee. Het was er ineens.

Nu gaat het beter:

Nu gaat het weer beter. Ook dit kwam ineens. Ik had gesprekken met mijn therapeut, mijn medicatie weer verhoogd en nu gaat het opeens weer goed. Hoe dat komt? Geen idee. Waarschijnlijk een opstapeling van factoren: therapie, medicatie, goede relaties en geen rare dingen die om mij heen gebeuren.

Ik heb nog 2 gesprekken tegoed en daarna sta ik er weer alleen voor. Nou ja, ik mag natuurlijk altijd bellen naar mijn therapeut als het niet goed gaat. Dan kan er weer actie ondernomen worden.

Maar daar ligt dus nu ook weer de angst: Hoe snel het er was en ik het pas (te laat) doorhad dat ik actie moest ondernemen, baart mij zorgen. Het kan in 1 keer dus weer verkeerd gaan. Elke dag is het voor mij weer de vraag of het deze dag verkeerd zal gaan of dat ik nog een goede dag heb. Dat is vervelend, want daar moet ik helemaal niet aan denken. Toch blijft het in mijn achterhoofd spelen.

Maar voor nu gaat het dus goed. Misschien morgen niet meer, daarom ga ik nu dus nog even genieten.

Hebben jullie misschien nog tips voor mij?