Big Failure?

Maar is het wel een big failure om weer met therapie te beginnen? Voor mij leek het op dat moment wel zo, maar ik weet dat het moet gebeuren voor mijn eigen bestwil. (wil je eerst wat meer weten of mijn achtergrond etc. lees dan dit artikel. Deze is ook interessant).

Is in therapie gaan een Big Failure?

Dinsdag ochtend, ik start mijn auto en het lood dat al in mijn schoenen zat, zinkt nog dieper. “Kom op Kiek, je moet!” Ik probeer mezelf moed in te praten, maar dat helpt niet echt. Ik hoef gelukkig niet ver te rijden. 10 minuutjes. Gelukkig maar, want de kans bestaat dat als het langer is, ik regelrecht weer omkeer! Na 10 minuten draai ik mijn auto het parkeerterrein op van Altrecht. Toen ik 5 jaar geleden hier wegging heb ik tegen mezelf gezegd: Aufwiedersehen, ik kom hier nooit, maar dan ook nooit meer terug. En nu sta ik weer voor de deur!

Ik weet precies waar ik naar binnen moet en er is niets verandert. Ik loop naar de balie en meld me. Alle formaliteiten worden gedaan en ik mag plaats nemen in de wachtkamer. Daar zit een man met (ik denk) zijn vrouw. Ik groet ze, maar geen respons. Dan zie ik de grote rugzak en de plastic tas met kleren. Ik begrijp het gelijk, deze man wordt opgenomen. Been there and almost done that, maar gelukkig net niet!!! Ik voel een medelijden in mij opwellen, maar op dat moment wordt ik geroepen en komt er een blonde vrouw van half 30 de hoek om. “Volg mij maar, het is wel een beetje een doolhof hier hoor!”. Zachtjes murmel ik een “ja, dat weet ik” en loop gestaag achter haar aan. Eenmaal op de plaats van bestemming ga ik zitten in een klein kamertje. De dame gaat tegenover mij zitten. Ik kijk tegen de deur aan en ik moet er alles aan doen om niet op te springen en weg te rennen. Maar (zoals ik ben) ik blijf braaf zitten waar ik zit.

Het gesprek:

“Vertel, waarom ben je hier?” zegt de blonde dame. Ik gooi er gelijk uit dat ik enorm gespannen ben en dat ik eigenlijk weg wil. “O, hoezo?” is haar antwoord. Ik vertel haar dat ik 7 jaar geleden hier ook in therapie heb gezeten. Toen ik klaar was heb ik tegen mezelf gezegd, hier never meer terug te komen en nu zit ik hier weer. Big Looser en ik begin te huilen. Kut, dit was niet de bedoeling! Ik had hier niet op gerekend. Ik zie haar kijken en vraag mij af wat ze denkt. Daar zal ik dus nooit achter komen. Ze pakt mijn dossier erbij en we nemen het samen even door. Er worden wat dingen opgerakeld en dat vind ik moeilijk, maar ik blijf volhouden. De tranen vloeien nu rijkelijk en ik verontschuldig mij. De blonde dame antwoord: “Dat hoort erbij, je houdt het niet tegen”.

Altrecht:

We praten over mijn therapie bij Altrecht, wat dat heeft gedaan voor mij, waar het weer verkeerd is gegaan en hoe mijn leven er op dit moment uitziet. Ik merk na een uur praten dat ik het allemaal niet goed meer volg. Gelukkig staat ze op om een collega erbij te halen. Met z’n drieën gaan we kijken wat de mogelijkheden zijn.

De collega komt binnen. Een vrouw met kort donker haar en dezelfde leeftijd als de blonde vrouw. Alleen vind ik haar wel een beetje een muisje. Kort en bondig leggen we uit wat er speelt. Als eerste verteld ze het dat ze het knap vindt dat ik al 5 jaar het alleen heb gered. Hmmmm, zo zie ik het niet, ik zie alleen dat ik weer gefaald heb. Maar ze heeft een punt! Ik ben gelukkig niet zo ver afgegleden als de eerste keer. Schouderklopje voor Kiki!

Wat nu?:

Na weer bijna een half uur te hebben gezeten zeg ik dat het allemaal niet echt meer bij mij binnenkomt wat ze zeggen en vragen. Ik ben gesloopt! Gelukkig begrijpen ze dat en houden ze er rekening mee. Er worden wat therapieën besproken die ze kunnen aanbieden en of ik nog wat ideeën heb. Ik heb wel wat ideeën en samen proberen we tot een oplossing te komen.

Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat het of mindfulness wordt (vind ik persoonlijk een beetje zweverig, maar misschien moet ik daar gewoon maar doorheen prikken) of zelfacceptatie. Dat laatste spreekt mij het meeste aan.

As we speak, weet ik nog niet wat er gaat gebeuren. Ze zijn aan het kijken waar en wanneer ik terecht kan.

Ik ga jullie op de hoogte houden!

-x-

Kiki