19 feb Ode aan mijn hond, mijn alles, de liefde van mijn leven!

Ode aan mijn hond!

9 jaar geleden heb ik samen met mijn ex een hond genomen. Een chocolade bruine labrador. Een mannetje. Zijn naam = Murphy. Wat waren we er blij mee!!! Het is dan ook de liefde van mijn leven, mijn kindje!

Puppy:

Eigenlijk heb ik hem opgevoed. Ik ging met hem naar de dierenarts, puppy cursus en politiehonden cursus. Mijn ex moest veel werken en kon dan niet mee.

Ik was (serieus) tot over mijn oren verliefd op dat beestje. Maar naar 1 jaar werd het echt een onuitstaanbare etter. Dominant als de pest, mij steeds uitproberen, blaffen, happen en niet meer luisteren. Ik werd letterlijk, gillend gek. Soms zat ik huilend op de bank, omdat ik echt niet meer wist wat ik met hem aan moest. Mijn ex was er ook niet (werkte in de horeca) en moest ik het dus echt zelf oplossen. Dit heeft ongeveer een half jaar geduurd. Soms had ik zelfs zo iets, “ik breng je naar het asiel”. Niet dat ik dat ooit zou hebben gedaan, maar dan weet je een beetje hoe erg hij was.

Discipline:

Maar ik heb volgehouden. Discipline, oefenen en trainen. Zelfs een hondenfluisteraar is er aan te pas gekomen. Alleen had dat niet veel zin. Oke, ik heb wel wat goede tips gekregen, maar de meeste dingen wist ik al. Uiteindelijk hebben wij er voor gekozen om hem te laten castreren. De dominantie zou dan ook afnemen. Gelukkig ging het al een stuk beter, maar na de operatie ebde de dominante houding steeds verder af.

Na 2 jaar zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. Omdat mijn ex in de horeca werkte was de keuze snel gemaakt dat ik de hond zou houden ivm alleen thuis laten ed. Ik had op dat moment ook geen werk, dus was het voor mij goed om iets te hebben waar ik voor naar buiten moest en voor moest zorgen (dit was in de periode dat ik in de eindfase van mijn depressie zat, lees hier meer over in mijn artikel: depressie).

Met z’n tweeën:

Daarna volgde een periode dat we met z’n tweeën waren. En wat was ik blij met hem. Ik kwam thuis en er was iemand. Als ik verdrietig was kwam hij bij mij liggen (dit doet hij nog steeds) en hij werd steeds liever.

Na 1 jaar kwam mijn vriend in beeld. Hij was enorm bang voor honden, maar nu zijn ze de dikste maatjes. Geweldig om te zien. Ook mijn schoonvader moest niets van honden hebben. Hij zei altijd: “Ik vind maar 1 hond leuk en dat is een zeehond!”. Maar moet je ze nu samen zien. Jut en Jul!! Twee handen op 1 buik, die twee.

Murphy is inmiddels 9 geworden. En oud beestje wordt het. Hij loop wat stroever en slaapt meer. Maar nog steeds is hij die goedzak die hij is geworden na de operatie. Hij is echt de allerliefste hond op de hele wereld. Ik kan met hem lezen en schrijven. Hij is er voor mij als ik hem nodig heb. Kortom: hij is mijn allesje!

Ouder worden:

Ik weet dat er een tijd gaat komen dat hij er niet meer zal zijn. Die tijd zal niet lang meer op zich laten wachten. Labrador’s worden gemiddeld 13 jaar. Ik heb er nu al pijn van in mijn buik, heb ik verdriet alsik er aan denk dat hij er niet meer is en ben ik al aan het denken wat ik moet doen zonder hem. Ik weet het, dat is nog niet aan de orde en ik moet nu van hem genieten. Maar ik houd echt intens van hem. Ik wil en heb geen kinderen. Dit is mijn kind!

Natuurlijk geniet ik elk moment van hem. Die lieve ogen, zijn stoere houding, zijn gesnurk, de oren die omhoog gaan als er eten in de buurt is en die rare trekjes die hij soms heeft.

Ik weet ook dat niet iedereen mij zal begrijpen. Ik hoor vaak: “Het is toch maar een hond?!”. Nee, voor mij niet. Hij heeft mij door diepe dalen getrokken, heeft lief en leed met mij gedeeld en is altijd blij als hij mij ziet. Onbetaalbaar die liefde die je krijgt van een hond.

Murphy, Ik houd van jou. En het vrouwtje gaat zo weer een lekker botje voor je pakken!!!!